Beyaz

Bir tutam tüy. Kar başladı. Usuldan. Yaşını almamış kediler. İzzet kar görmedi hiç. Heyecanlanır mıydı, sever miydi, korkar mıydı.. Kim bilir?
Büyük beyazlık. Doğu ekspresi hattında görmeyi, iz tutmayı umduğum beyaz. Eskiden bir bahçe dolusu kar yağmıştı. Hepsi benim karlar. Yaprakların, solucanların, saksıların üstünde karlar.
Güzelleştirmese bunca dünyayı, çekilir kahır mı? İç'im tutuş, kar düşüyor geceye. Hatıraların üzerine. Acı'nın. Uyuş, tam zamanı. kalbim. Hissetme ve katlanma bu dünyaya.

'büyümez ölü çocuklar'*

neden daha fazlasına tanıklık etmem gereksin, diyorum, sonra aklıma çipil gözleri geliyor çocukların...
kedi çocukların, insan çocukların, filizenen çocuk sardunyanın...

öyle bir korku musallat oluyor içime. ağrıyor iç'im. sızıyor. 

kaybetmekten korkuyorum sevdiklerimi. ya sevmekten de korkarsam diye titriyor içim. tanımak, hikayeye ortak olmak, anı biriktirmek çok ağırlaştırıyor hayatı.

oysa tuzlu su. 

gözgöze gelmiyoruz. soğan doğruyoruz, elif dükkanı parlatmış. çorba koyuyoruz ocağa. doğranabilecek ne varsa dolapta doğruyoruz. her gelen şaşkın. cümlelerim pat! diye. elif hindibağ olsaydım keşke diyor. bir yanımız hep toprak.duygu geliyor bir ara. suratında korku. canımız acıyor çok.  bir tutam tüy. siyahbeyaz. bir küçük yavru getiriyor dido. hilmi'ye benziyor. aklıma sürekli kalanlar geliyor. geride kalanlar. sonlu hayatlarımızın hayal kırıklıkları. daha fazla soğan doğrayıp, unutmayı deniyorum. çok zor. panikle yas birbirine karışıyor. içimden bir ses,  'nereye uçar turnalar' diye mırıldanıyor. mırıldanmak diyince aklıma haydar ergülen'in 'mırıldandığım şeylersin' şiiri geldi. hemen ardından julio cortazar'ın 'mırıldanığım öyküler' kitabı. can yayınlarından okumuştum galiba.


bal'dan çok kısa bir zaman sonra ortaya çıkmıştı izzet, saman ve furkan. öyle canım yanmıştı ki bal'ın gidişine, ah etmiştim. isim koymayacağım demiştim. yanlış hatırlamıyorsam miran ve ayhan koymuştu adını izzet'in.


miran'ın yokluğunda ne çok eksildik.

yarın muhtelife giderken soğan alacağım.

 ayakta kalabilmek için. öyle ya, daha çok veda var.


ayhan geldi sonra. hiç konuşmadan mezarlığa gittik. elimiz dolu gidip, boş dönüyoruz. güzel kuyruk'un yanına gömdüm dedi. veli, mecnun, bal, güzel kuyruk, izzet. aklımı yitirebilirim ama ağaçlar var. mezarı ev kılan. 


                                                              

çok yarım her şey. 







* Nazım Hikmet, Kız Çocuğu

'Bir zamanlar dünya sandığım bahçe'*

ayaz.sardunyalar pervazda titriyor sanki. pazar günü belki kar yağacakmış. kar yağsa sever miyim bir pazar gününü? sanmıyorum.
cumartesinin gelmesinden korkuyorum, bitmesinden. ertesi gün pazar diye.
yarın bir hafta olacak güzel kızım. bir sürü bilinmeyenli bir denklem yokluğun. hayatta kalmış olmayı, devam ediyor olmayı elimize yüzümüze bulaştırıyoruz. içimde büyüyen boşluğunu gösterebilsem sana. 

bugün 2 liralık umut almaya gitmiştim. anıl'a bir kitap soracaktım. arkası dönük bir kedi vardı kırtasiyenin önünde. öyle ân'lardan. içim kırk kuyuya battı çıktı. elbet sen değildin, ve ihtimali bile sarsıcıydı. canım güzel bir kedi. ömrümün bir kısmını da o aralıkta bıraktım.

sonra sidar'la kabak aldık. beni dolma yapma konusunda ikna etti. 

nicedir aradığım kitap, defalarca baktığımız muhtelif'in kitap rafından çıktı. nasıl görmez oluyoruz bazan.

sabaha az kaldı. saçlarımın kurumasını bekliyorum.uykum yok zaten epeydir. devrim'i özlüyorum. bi duble rakı içecek akşam üstünün hayalini kuruyorum. ismet babaya kadar gittim, olmadı. zamanı değilmiş. 

cemal süreya'nın imzasını, elinin değdiği bir sayfayı, 'üvercinka' izledik bugün. hatırımıza işledik. 

kendimi bir fanusa koyabilmeyi isterdim. 

yazdan kalma, bahçe artığı bir nar gibiyiz. içimiz paramparça, darmadağın. kırılırsak, dökülüverecek.

sabaha varınca gün bir uzun yürüyeceğim.deniz boyunca. sonra biraz esnemek ve rahatlamak ve en çok yeni acılara hazırlamak için kendimi, biraz hareket edeceğim. belki aklımın esaretinden kurtulmak mümkün olabilir böylece.

kırk yıl hatırı olsun diye, acı kahve. 

evine vardığım bir sabah, bana kahve yapmıştın, köpüksüz, acı. bir leke gibi gitmeyişin bundan. ama dolacak çilem ve dönüşeceğim bir sardunyaya. biliyorum. 

yaş aldın. nice!


üzerimde bir hâl var ki! yeleği eksik. çırpınıyorum. havva ana'nın kalbi. 
ömrümün erken ilk yarısı bir bahçede kaldı. çocuk ben. elleri ceviz karası, dizleri yaralı, incirin balı, asmanın gölgesi, hafızasında binbir çiçek adı,  duvarları nemli arap saçı, ekmek arası salçalı yemek harcı en güzel sofrası./ merdivenköy çeşme sokak no:36/ unutulmuyor çocukluk.
şimdi bahçesizim. ağaçsız. hani öyle fenâ ki, balkonsuz. 

iyisi mi ankara'ya varmalı. bir sıkı üşümelik. bir memur sofrasına, olmayan eve, yanmayan sarı ışığa; büyütülmeyen bir sevginin yokluğunu, gidenlerin boşluğunu anason kokusuyla doldurmaya!

                                      dolmaz ya, en azından çürümenin kokusunu bastırmaya.






*Ahmet Erhan, Oğul

'Ben zaten o ilk acıyla ölmediğimde çok gücenmiştim hayata.'*

ben bu dünyaya kazık kakmaya geldim. bir yerde duracağım ve gidişini izleyeceğim sevdiklerimin. hikayelerindeki üç nokta olacağım. anladım. bir kez daha. 
Moda'dan muhtelife kucağımda Veli yürürken de anlamıştım.
elimde Mecnun'un daha sıcağı gitmemiş bedeni Acıbadem'den yürürken de anlamıştım.
Bal'a kapıyı açtıktan 5 dakika sonra gözlerimizin önünde araba çarptığında da anladım. 
dün elimde canım kızım, güzel kuyruğum, o kliniğin kapısına kadar ömrümün en uzun koridorunda yürürken de anladım. herkes gidecek, ben kalacağım. içimin rutubeti serin tutmuyor artık beni.

kalan çocukları düşünüyorum. hikayemizin nasıl sonlanacağı senaryoları dönüyor aklımda. varsa hala bir aklım. 
insan aklını yitirmeli.

toprak örtüyor sevdiklerimizi. biz yorgan altlarında. aklım. beynim. yerinden çıkmıyor hala. hilmi var gücüyle, tüm sevgisiyle sarıyor bizi. çatıya bile çıkmıyor üzülmeyelim diye. kalbimiz dayanmaz diye. olcay uzaklara gitmiyor. yanı başımızda. alien, izzet, maskot sakince takılıyorlar. saman yok 2 gündür. biz orada mıyız sahi?


kedi piremses olur mu hiç? güzel kuyruk, piremsesti. ipek tüylü bir piremses.

biz bu hayvanların hayatını güzelleştirebiliyor muyuz sahiden? bilmiyorum. giden güzel çocuklar için 5 fidan diktik bugün. balıkesir taraflarında bir yere gitti bağışımız. bir avuç toprağımız bile yok, nasıl bir arada tutacağız sevdiklerimizi...

göz göze gelmiyoruz mümkün olduğunca, dokunmuyoruz. acılarımızdan seviyoruz birbirimizi. kanayacağız ilk temasta. pasta kremasına bakıyoruz üç kadın. yaraları benzer. krema karışıyor,  yaban mersinleri rengini verdikçe duası yerine ulaşmış gibi bir coşku sarıyor içerimizi. karıştıkça krema, adını aldığa piremsese benziyor rengi... kül gri. 


nur'un bir şiiri vardı. fil gri.


dönüşüyoruz, çoğalıyoruz az kalarak, paylaşıyoruz. var olma halimiz böyle. 

eve varıyorum bir uzun yoldan sonra, sansa ve süt içimin sızısı. kıyı'm.


ah yol. bunca acı ne için, nereye varacak yol. neye değecek bu hasret. bu kadar yarayla hangi toprak alacak beni...
















*Birhan Keskin, Taş Parçaları

'dinsin ayrı odalarda çektiğimiz ağrı'*

ilk elimizi tutanı bırakıyoruz yolda. acıdan kurtaranı acıtma hâli.kendi geçmişinden kurtulmak için. belki.
şöyle biraz uzaklaşsam. dağ gören bir pervaza. ya da hırçın bir deniz. şimdi zor. bir zaman daha.

insanların nasıl kabuklaştığını, dönüştüğünü, kendini bir saksı çiçek ya da bir kedi ya da başka bir şeye adadığını, tam da bir cebelleşmenin ortasında anlıyorum. her şeyi anlamaya çabalayan insanlardan korkuyorum.

başedememenin dibi.

ama çatallar ve kaşıklar bulaşık makinesinde ayrı gözlerde.

bu  mühim. garantili mutluluk.

soğuk. ayrı odalarda tutuyor aklımdan geçenleri. bu iyi. uykusunda ölenleri (ölüverenleri) düşünüyorum. bi çırpıda. ölüm bile eşitleyemiyor bizi. bilinmezin iç rahatlığı umudu sade.

dolap altından bir kedi yavrusu çıkıveriyor. dolaplar kedi doğuramazlar. tahta kurularına yuva olabilirler, ağaçsa. örümcek için mekan olabilirler. ama kedi doğurmazlar. bizim ki yaptı. bazı gün lanetimiz olan, bazı gün soba üzeri mırıldayan çaydanlık sesi hayatımıza dahil oldu.

ayhan bugün istiridye mantarı yetiştirmekten bahsetti. aklıma yeditepe istanbul'un bir sahnesi geldi. önem'in evindeler, olcay gazeteden deve kuşu çiftliği kuran bir adamın nasıl kâr ettiğini okuyor hayretle.  insanların aklına ne değişik işler geliyor! diyor. hayat.

içimde ilkel bir boşluk büyütüyorum. tanımsız.dilsiz.başkentsiz.yönetimsiz. ve en çok sınırsız. daha'ya öykünmeyen, hayat dersleri almamış. kendiliğin yeterliği. beklentisizim oradan. varsın öyle olsun.

yaşlanıyorum. ellerimden anlıyorum bunu. ifademden. zaman kavramının anlamsızlığı. sayılamazlığı.

bi kaç rakamın yanyana duruşu mu ifade edecek seni ne kadar özlediği mi? sanmam. ellerime bakıyorum.

aklıma bir oda geldi bu gece. en son ne zaman gördüğümü hatırlamıyorum. perdeli, tek kişilik yataklı, dünyanın en güzel aynası duvarda, en güzel yürekli adamlardan birinin usul uykular çektiği, ve derin hasretiyle göçüp gittiği.

nereye gider bu kadar can?

yatağın bir köşesini ev bildim şimdilerde. aynı yerde kıvranıp duruyorum. cümlelerle, tanıdık yüzlerle ve seslerle.  rûyalar var bir de.

geçmiş gölgeleri var. tadı, kokusu bildik. bütün gün üstümde gibi. akşamı nasıl ediyorum bilmiyorum. Eminönünden Balat'a yürüdükçe açılıyor içim. kafam. nefesim.


acı çektikçe soğan doğruyorum. ağlaması kılıflı.


heyecanlar büyütüyorum sağlam kalan yerlerimle. bir gecede filizlenen totoro duası. kim bilir! 


gecenin bir yarısı oluyor, sansa ve süt ile nefesimi eşitliyorum. tek bir soluk alıyor gibi oluyoruz. handiyse gözümü açsam, devasa ormanlardayız. insan görmemiş yerlerde! tek vücut. toprağa ait. ağaca biad. sabah oluyor, pencereden bakıyorum, ağacın dalları yerlerde. kesilmiş. cansız bir beden gibi soluksuz, öyle uzun. ama yapraklar. yemin edebilirim bir süre  daha hayatta kaldıklarına. . .şimdi en iyisi bir uzun rûyaya hazırlanmak. bir ihtimal olarak, uyanmamak. 

                      boyun atkıları, acı taşıyor sanki soluğumuza yakın soğuklarda. 

                                                              'eşyanın tabiatı'

*Birhan Keskin, Nar

'aklımın hasarlı yerleri'

geceler uzun. görebildiğim kadarıyla odada beni izleyen dört göz. soluğu yakınlaşıyor gecenin ilerlerinde, sabaha doğru. ne yapıp ne edip onlardan fazla yaşamalıyım diyorum kendime. yokluğum kıymetli bir bok olduğundan değil, bir ömür sizi kendime  bağımlı kıldığımdan. her gün çıkıyorum evden, her gün terk ediyorum aslında. aslında ne kötüyüm. iyi ki akşamlar var. !

lazımmış gibi geçmiş zamana baktım. gelecek yılın takvimi çıktı karşıma. o rakamları acıdan ölelim diye bulduk. 

kuzguncuğa gittim bugün. pat diye! en sevdiğim. ne usul akşamüstü. teşekkürler mösyö! var olasın! 

kuzguncuğa daha hızlı gittiğim bir sabah. cenaze evveli. bir bankta dört kişi. kıyının yanı. 

hey gidi! 

rüyalarım bildiğim sokaklarda, bilmediğim hayatlar yaşatıyor bana. emsal. köşe diye söyle.

bir defter geçti elime. o defteri doldurduğum sürede 3 kez görmüşüm seni. Olcay' ı çok özlemişim. Bal' ı tanımışım. dünyanın başka dilde anlaşılan bir yerine gitmişim. parklarında dolanmışım. sevdiğim birini incitmişim. çınar yapraklarına dönmüşüm yüzümü, ne yapacağımı bilememişim. trenler, uçaklar. süt ve sansa aklımdan çıkmamış. Hilmi'yi düşünmüş durmuşum. yazmışım, çizmişim, anlatışım. içimi.usul. 

mürekkepler, yapraklar, anason kokuları ve tepeden tırnağa ilhan berk!

bir kelimeye tutuldum. hasar. cümleler akıyor aklımdan. tutamak sorunu.  hey gidi zaman! hiç seçmeden öyle yakınlarından geçtim bazı anların. anca , hey gidi!

dağılıyorum. ve tadını çıkarıyorum parçalanmanın. sonra bir eylem gelirse o dağılmanın kinetiğinden gelecek, biliyorum. aynı şarkıyı 40 kere dinlemekten de yılmıyorum, aynı düşe uyumaktan da 40 gün 40 gece.

kendi dengemle oynuyorum. kendi çemberimde kalmak beni avutuyor sanki hayata karşı. insanları görüyorum. öyle derin hemde. ama çok ağır bu. yaşatmıyor insanı. öldürmüyorda. araf. bir cevaba ihtiyacın olduğunu hissettiğin bir zamanda ki lanet olası belirsizlik gibi. 

dolabı temizleyip rahatlatırken, bir kenara ayırdım mor çiçekli şalvarımı. beyaz tişörtümle giyeceğim onu, yeşil yazmamı bağlayacağım boynuma.  'divane aşık gibi'  mırıldanacağım yaylalarda. hatta aşık olacağım! 'karşıya çifte çamlar' söyleyeceğim bi de! daha aşık, daha aşık! toprakla öğüteceğim kendimi. varsa büyüyeceğim bir çocuk, toprakla, narla! rüya benimse, acı da benim!

'aynı göktaşı geçti  yanımızdan'*

hiç unutmam.

* yeditepe istabul, 46. bölüm, yusuf.

ayvalı ıhlamur

soğanları soyup, doğrayıp, öldürüyorum. her taşkınlığımda bu sırayla. soğan başları gür olduğunda sabri abi'nin bıyıklarına benziyor. havva ana elinde doğruyor soğanları, ben tahtada. yeleğim yok, üşüyorum.

aklıma düşüyorum, kendi içime. kendime yaptıklarımı kimseye yapmıyorum, yine de kendimi sevmek zor.
yarın sabah temizlik var evde, çocukluk pazarı. belki bir uzun yol yürürüm. sansa'yı ve süt'ü çok özler, akşamı zor ederim.

yarına kadar çok var daha. tırnaklarımı keseceğim (çok sevdiğim birine sormuştum, tırnaklarını kendin mi kesiyorsun diye, geçmiş zaman.),,,,,,,,,,,


aynı şarkıları defalarca dinliyorum, aklım sevdiğim semt isimlerinde. 

hiç ummadığım telefonlar çalıyor, insanlar geliyor. özlüyorum. adeta bir meslek edinir gibi! 

akşamları kendimi eve zor atıyorum, yatağımın ev bellediğim köşesinde okuyorum, dinliyorum, izliyorum. hep birbirini tekrar eden sesler, yüzler, cümleler. 
bilmediğim yerlerde dolanmaya cesaretim yok buara. ara sıra arama çubuklarına adını yazıyorum, kendimden gizli. hep aynı sonuçlar çıkıyor. çıkmaz sokak adresler.


uyku öncelerim, kurgulu. kendimi ağaç gövdelerinin arasına bırakıyorum, kış yakını mevsimlerde, koyu yeşil sisli ormanlarda yürüyorum. yanımda suretini değil sohbetini bildiğim insanlar, gülüşü güzel, bazan gamzeli.


belki de yarın sabah uyanmayacağım diyorum usulca yastığa, yorgana sarılıyorum, saçlarımın anlattığı masala son kez inanıyorum.

'aşktan ve umuttan başka'

nicedir. uzun yokluk. insanın insana ettiği. çok okumuyorum. izleyemiyorum. biraz bildiğim yerlerde dolanıyorum.
hişt hişt!!!

sait faik öyküsünden ses düştü geceme, düştü de sana erişemedi. üstelik sokak bomboştu.

bilmem kaçıncıya izliyorum. 

suya yakın durduğum zamanları düşünüyorum. mavi. oraları böyle değil. ayağına taş batarsa canın yanıyor, yaktığın sigarayı unutursan yanıyor canın. böyle lafla sözle değil. insanın insana ettiği. ah!


söylenmeyenleri değilde söylenenleri tutuyoruz. sanki lafın ömrü varmış gibi. tutamıyorum. bir ah! anı. 

boşalma.

yol'un öğrettiği insanın yalnızlığı. ve bütün ömürler güzel bir iki'ye tamamlanmak için yaşanır gibi. ya da bir hayal kırıklığını onarmak en yeni heveslerle. 

edip cansever'in ön adı ömer. delilik. 
  okuduğumda çıldırayazdığım cümleler var. içimi açabilsem bir. gösterebilsem. bir heyecan gömleğin düğmelerini patlatırcasına. 


mevsimlerin içinden geçmiyorum sanki. bir sonra ki fotoğrafa hazırlanıyorum hep. 

yine balkonsuzum bu kış. topladığım otları kurutamadım sana. olmayan sen. eteklerimden döküldü toprağa. ölü otlar. atlar bir de. ayağı kırıldı diye vurulanlar. yok sayılan canlar dünyası. 
hepimizin fikri var kendimizden başkası için neyin daha iyi olduğuna. ve hepimiz yaralıyız en sevgisiz yerlerimizden. 

bana sus, sarıl bana. 

güzel rüyalar büyütüyoruz. bak hilmi kocaman oldu. 

sansa süt'ün yanında. ilişik. 

kalabalıklar güzelleştiriyor, karanfil mevzuubahis. elden ele. 


kapanan fallar suya dökülüyor, bir düş daha güzel yorulabilirmiş gibi. istemsiz ama güdüsel. 

gecenin ortası, üstelik daha uykum yok. 

kulağımda bir ses. 

'hiçbir şey umurumda değil' diye başlayan cümleler fısıldıyor...


iyi geceler.

atlı-karınca

bu defa başka türlü diyorum, kendimi bile ikna edemiyorum. Haziran'ın bana ettiğini, kimse etmiyor. haksız da oluyorum, mutsuz da!

yol' a düşme biçimim değişti. ama dönüşlerde öğrenemediğim bir acı çekme hâli. neden buradayım!?

bahçesizim. aslında alansızım. ortanca ekemiyorum toprağa. serininde rakı içemiyorum. hep sana özeniyorum!

efendi saatlerinde günün, bahçe mezeli rakı içmelerine.  ve nasıl bir özlemek!


sana söylemek istediklerimi kimseye söyleyemiyorum. ağrıyor boğazım.

savruluyorum, ve ömür geçiyor.


bir tutam mavinin bana ettiği işte. sonra sulara giriyorum. kafam biraz güzelce, daha ayık saatlerde de girdiğim oluyor. ayaklarımı yerden kesiyorum bir çabuk. gözlerimi yakıyor tuz. nasıl mavi, nasıl yeşil! uzanıyorum sırt üstü. her yan mavi. taş ev odalarında naftalinli temiz çarşaf kokusu. yaşlı ahşap konsol, kolalı dantel örtü. gözlerimi kapıyorum, göz kapaklarımda güneş. arkası bulut, arkası ağaç. bilmediğim dillerde olmayan şarkıları var ediyorum, kulağımda sular altı tarih... bundan başka bir şeyi nasıl yaşarım diye düşünüyorum. bir uzun dalıyorum. sanki dünya. 

kıyıya yakın kalıyorum hep. 


sonrası yol. uzun bir intihar biçimi olarak dönmek.



kimselere sığınamıyorum. bir çay kadar dayanabiliyorum.  kötülük çoktan ele geçirdi bu çağı!

şairlerin namussuzluk tanımıyla, çağın yaşattığı birbirlerinden çok ayrı!



hiç arada kalmıyorum! mutlak İlhan Berk alıyorum yanıma. onun bir yazdığını iki bozma hâlini nasıl seviyorum!
 yolları adımlamasını, otları, evleri, sayıları tanıtmasını. başka kim bir harfe çalışırdı bir gece!  kendime yakınlaştırışı beni! ortaçağ tenimin keşfi. ve daha neler!

ulaşamadığım insanlara kızmıyorum artık. vakit o vakit. bir zaman daha var beklediğim. ama bir haziran daha değil!

aşk'ı nasıl ayırırım maviden! biraz daha mavi ...sonra, sonrası yok. adlandırılmayan. 





                        ' Bilirim sözcüklerin ulaştığı yere hiçbir şey erişemez. '*












*İlhan Berk

kavun - peynir

'ne dememi istiyorsun' dedi adam.
'.' sustu kadın.
dünyanın bütün dillerinde nefret etmek istiyordu aslında. 



hilmi bey çok büyüdü. gidip gelmelerim ardından daha iyi anlıyorum. 30 dan bir adım önce, kendimi pazar günleri izinli yaptım. . çocukluğuma biraz daha yaklaşabilmek için birazda. 

taze çay demledim. 

 uzun zamandır ilk defa bu kadar yalnız zaman geçirdim evde. özlemişim. eve dokunmak.evi izlemek. devinmek. hatırlamak. görmek. saklanmak.

ve balkonsuzluğum.

belki bu kış.


bütün bu hayat tantanası içinde rakı, bir devam edebilme biçimi. ve bazı şarkılar. ve bazı cümleler.

teşekkür ederim, manolya ağaçlarını sevme nedenim, ilk Nâzım kitabımın sahibi.

sahip. çok değişik. kitaba sahip olunur mu? ya da hayatta herhangi bir şeye sahip olunabilir mi?insanın yitiremeyeceği ne var ki! 

hava şahane. yol izliyorum. 

bir yudum çay. sonra iç bakla pişireceğim enginarlar için. soğan kavurmanın acı ile baş etme yöntemi olması muhtemel.

bazı filmler, bazı adamlar. mandalinalar.

kelimeler yanyana gelince aile kurmuş mu olurlar acaba. öyleyse hiç cümle kurmak istemezdim. sadece kelimeler,  hatta sesler. çünk'ü' aynı mantıkla en kalıplaşmış dar aile biçimi, kelimelerin ta kendisi olurdu. vehayatta yine 
insanoğlunun düzen merakı! en iyisi ses. susma anının sesi. en küçük tepkiler, düşünülmemiş. 

'Kelimeler, albayım,  bazı anlamlara gelmiyor.' *





burası sana;

-gelme.-  



ağaç altlarında geçse bu sarı yaz. çocuğum, haziran.









*Oğuz Atay, Tehlikeli Oyunlar

'Rüyasız bir gecenin rüyası.'*

uyuşuyorum.

telefonu bırakabilmek için, kalkıp soğan doğruyorum. enginar pişireceğim. 
aramayacağım.

içimde sürekli bahaneleri değişen bir muhasebe devam ediyor. neyse ki soğanlar pembeleşti.

asma yapraklı bir balkon düşlüyorum, bir masa, bol çiçek, öğlen birasından akşamüstüne yuvarlanıp durmayı.. 

                                                      'balkon, 
alkolik çocuğu evin.' **


masada bol zeytinyağlı çoban salata ve enginar olsun. meyvelerden kavun, peynir belki biraz.

öylece akşamı sabaha bağla dur. fesleğenler yeşerir, kuşlar öter, yazbahar geçer.


bu bahar babamı çok özlüyorum. sanki bir özlemek ki, daha yeni başlıyor gibi.

akşamları kepenkleri ve ışıkları kapayıp Birhan Keskin okuyorum. Fakir Kene. 

ertesi gün sabahın köründe yola düştüğüm sabahlarım olmasa, kalkamam herhalde masadan. efes malt ne güzel bira.

kediler olmasa katlanamam sanki. o zamanda seni severdim; belki  ?

neyse. 

kediler var. yüzyıllardır.

ve elbet iyiki.

yol çekiyor iç'im. anca o zaman görebiliyorum. su,suyorum.

sularaltı gidebilsem.

sualtı ormanları. maviyeşil. güneşte kalmış kitap kapakları gibi.

dağın cesaretine yaslanmak, belki o zaman hatırlamayabilirim. ihtimal. (ne güzel kelime! elbet a' sı şapkalı.)

aklımdan işler geçiyor. makineler, şalterler, eksikler. belki de yarın kimseye çay satmam. bütün taze çayları ben içerim. içerimden içeri. yana yana. çayın vicdan muhakemesi. 



derken derken, eve vardım. artık aramam. bir usul uyurum şimdi. sonrası rüya. sonrası kedi.













*  Maurice Blanchot, Bekleyiş Unutuş, sf. 51
**İlhan BERK, Balkon V

' acının kış ayları ' *

Kaldık mı başbaşa  Hilmi Bey... 

zaman eriyor sanki. yok oluyor. lal oluyor. varlığından şüphe ederken yanında götürüyor oluk oluk kan dökerek bir coğrafyayı, mevsimsiz. tanrısız.

bu gece ilk defa yalnız kalacaksın Hilmi Bey. allah vere sabaha çıkarsam, aklım sende.  yanına koşacağım ilkin. senin bu dünyada gördüğünü ben görmemişimdir daha. olsun Hilmi Bey. ömrün uzun olsun. güzel olsun.

nice vakittir bulanık aklım. eserekli. ölüme bir tanım bulsam devam etmenin vicdan azabından bir parça olsun kurtulacağım. 

mavi gitti. adından belliydi gideceği. mavilik insanın iç'inde var. gittiği yerde mutlu olsun. sağlıklı ömrü olsun. o da bu gece seni görecek belki rüyasında. olamaz mı? 

olur Hilmi Bey,  her şey olur. 

dün gece komşuculuktan eve vardığımda aklımda 'Tezer Özlü - Ferit Edgü' mektupları vardı. bir çırpıda buldum. göz hafızası. sonra 'kimse'  düştü aklıma. yok. olmadığından düştü zaar. yine göz hafızası. 3 tur hallaç  ettim kütüphaneciği. yok. sonra usulca okudum mektupları, uyumuşum. 

sabah muhtelifte kitaplığa baktım, iki 'kimse' yanyana.  onlarda bu gece yalnız Hilmi Bey canını sıkma. aldım birini eve getirdim. 

ayaklarım buz kesti. sobalı ev olaydı, sobanın söndüğünün bir serinliği çökerdi.onun gibi oldu. yelek giymelik sırta.

okur musun acaba?

hangi sen. hangi ses. 

ispanyolca dersleri başladığından beridir, soru işaretlerim şaştı kaldı.

şarap mevsimi değildi bir vakit, yoktun ama var gibiydin. şimdilerde koydunsa bulasın. aramıyorum zaten. kuş misali.

kuş demişken. 

tanımıyorum ki hiç. 

aynı masalın laciverti.

tütün içesim var. 

içersem uyuyamam. 

Veli gittiğinden beri daha çok ..

geceden hep. az zaman sonra duyduklarımı anlamayacağım bir yerde olacağım. sokaklarını evlerini en çok pervazlarını merak ediyorum. 

yol. 

ah sabaha karşı ankara  trenleri! ah o laciverd. içimin ah'ı. 

Hilmi Bey temiz battaniye bıraktım sana, üşürsen diye

sabaha daha var, daha ayaz var. 

* Manastırlı Hilmi  Bey'e Mektuplar, III

serseri gezegen rûyası

aklımın hasarlı yerleri. eski bir cümle. uzun geceler toplamı. saçlarımda birikenleri başka bir tanıdık semtte bıraktım. şimdi bir zaman hırkalara işleyenler gelecek elime. yastıkta kalanlar. bi zaman sonra sadece fotoğraf. kökü bende.

-'biraz daha kes Birol, lütfen.'

kökü bende olan bir canlı mı? ağaçlar gibi mi? ya da sakallar?

cümleler birikiyor içimde.

artık sığınmak için bir 'yer'im olsun istemiyorum galiba. kapladığım yerden rahatsızım. 'yok olmak' hâline tanışlık ediyorum. yok ol'an ol'mak bir an'lığına bile olsa, var - ol'muşluğu yanında sürüklemez mi?

neyse ki y'ol çok uzun.

sesler büyüyor geceyarıları. (tam şu anda, 'geceyarıları' ; uzak bir mahallede kocası ölen (hastalıktan ya da yaşlılıktan ve ya talihsiz taşra kazalarından) kadınların ıslak taşlık üstü dedikodusunun adı. o mevkii için karanlık gece ile sabah arası.)

bu sene turşu kuracaktım ben, zamanı geçti mi onun?

yarın pazar. bu sene hiç gitmedim pazara. zaten pazar günlerini sevmem. yarın yağmurlu, pazar çamur gibi olur, tadı olmaz. babannemin evveli sene kurduğu turşu ne güzel tutmuştu, yazmış mıydım tarifini? hatırlamıyorum ki. alacaklarını yaz demiştim, pazara geldin miydi çorba oluyor insanın kafası.assostan aldığım tarhana güzel çıktı.belki yarın erken gelir bir çorba yaparım kendime. yarın pazar.

belli olmaz.

pencereler açık.üşüyorum ama hava alamıyorum. plastik yağmur, plastik pervaz.

saksılarca çiçeğim oldu, bir çoğu mevsimleri ikiledi, pervazım hala plastik.

istanbulankararası rüyalarım ve gerçek diye yaşadıklarım,,

karıştırma usulü okuyorum şimdilerde, ve her şeyin ortasında bir korna çirkinliği!

ağzımın tadı yok.

ensemin bir kısmı 3 numara. kendimi sevmeye ihtimal.

sadri alışık filmlerindeki istanbul karışıyor yeditepe istanbul'a,, 8. bölüm, geceme kağıttan kayıklarla doluyor, istanbulun fethi gibi bir şey oluyor içimde,, ali'nin atkısı, yusuf'un nefesi gecemi sarıyor.

avuç içimde bir gece. sıcak. nemi yüksek. eski bir hatıra mı, yakın bir tarih mi anımsayamıyorum. sulara yürürsem öğrenirim. sular tarihi'm.

ne uzuneski gece!